Prolog

Brunetka siedziała na parapecie wyglądając przez okno i przyglądając się jak liście leżące na ziemi w jednej sekundzie przez potężny wiatr zostają uniesione i rozwiane. To całkiem tak jakby zostały odłączone od rodziny. W tym przypadku od drzewa. Wiele razy zastanawiała się czy jest w odpowiednim miejscu. Czy nie powinna jak liście odejść w inną stronę i żyć samodzielnie. Codziennie spędzała godzinami przed albumami przypominając sobie ze łzami swoją rodzinę, która zginęła w tragicznym wypadku. Straciła w jednej sekundzie miłość trzech osób. Ojca, Matki i Brata starszego od niej o dwa lata. Do dziś wspomina z uśmiechem jego opiekuńczość. Co złego by się nie działo stawał w jej obronie. Miała przy sobie tak zwanego "osobistego ochroniarza". Mimo różnicy ich wieku doskonale się rozumieli i nawzajem pomagali. Mimo, że Mike (brat) nie lubił zakupów dla siostry mógł się poświęcić, a ona doceniała to i gdy tylko ja o coś poprosił bez żadnego ale pomagała mu. Czasami były między nimi spięcia jak w każdym rodzeństwie, ale nie trwały długo. Kiedy znalazła miłość jej życie diametralnie się zmieniło. Już nie spędzali razem tyle czasu, liczył się tylko on. Nawet zwykłe wyjście z rodzina było dla miej koszmarem. Tak było tego pamiętnego dnia zdenerwowana wsiadła do samochodu i jechała do restauracji. Ciągle pamięta swoje ostatnie słowa skierowane do nich "Nienawidzę was, przez wam nie mogła się zobaczyć z chłopakiem". Chyba nie tak powinny brzmieć słowa pożegnalne prawda? Doskonale sobie zdawała z tego sprawę. Kilka minut po jej słowach samochód wpadł w poślizg i wjechali prosto w drzewo. Brunetka wypadła przez szybę przez to, że nie miała zapiętych pasów,a reszta czyli jej ojciec, mama i brat zginęli na miejscu - ale czy na pewno wszyscy? Obudziła się dopiero w szpitalu po wszystkim. Żałowała swoich ostatnich słów, żałowała, że tak się zachowywała. Może gdyby się nie kłócili przez nią w samochodzie nie wydarzyło by się to. W przeciągu kilku tygodni również straciła chłopaka. Musiała pogodzić się z ta sytuacja i żyć dalej. Udawała przed wszystkimi, że jest dobrze, a tak naprawdę w sercu czuła wielki ból. Po kilku latach gdy pozbierała się po wszystkim sprzeciwiła się wujowi Adamowi, który jej nie znosił, poniżał na każdym kroku i zabrała pieniądze, które otrzymała w spadku od rodziców. Nie było tego mało, gdyż ojciec był prawnikiem, a matka sekretarką burmistrza. Zabrała to co jej się należało i wróciła do rodzinnego miasta Londyn, gdzie chciała zacząć nowe życie. Czy uda jej się zmierzyć z rzeczywistością i w końcu ponownie poczuje co to znaczy być szczęśliwą? Tego nie wie nikt nawet sama Victoria.

_____________________________________________

Po raz pierwszy napisałam prolog. Mam nadzieję, że wam się podoba i skomentujecie.

Już niedługo pojawi się 1 rozdział opowiadania jak tylko skończę poprzedniego bloga.
http://love-is-the-most-important.blog.pl/