Rozdział 1.

Byliście kiedyś w sytuacji bez wyjścia? Tak, że w żaden racjonalny sposób nie dało się tego wyjaśnić bądź rozwiązać? Ja tak żyję od śmierci rodziców i brata zastanawiając się wciąż co ze mną będzie. Ciągłe kłótnie z wujkiem i jego pretensje powoli doprowadzały mnie na skraj załamania. Dobrze wiedział, że winię się za ich śmierć jednak nie obchodziło go to. Ciągle przypominał mi o wszystkim sądząc, bądź też nie, że nie mam uczuć, a jego słowa po prostu mnie raniły i to bardzo raniły. Inni mówią, że to żałosne, śmieszne,że robię z siebie ofiarę losu,ale wyjaśnienie jest racjonalne. Albo przed innymi grają takich twardych, albo naprawdę nie wiedzą co to śmierć bliskiej osoby. Moja siła do walki zniknęła w chwili tego przykrego zdarzenia na jakiś czas, ale po tych trzech latach wróciła i właśnie w tej chwili stoję w swoim rodzinnym mieście Londyn. Postawiłam się w końcu temu tyranowi, który poza czubkiem swojego nosa nic nie widzi. Kocham Polskę, ale matka nauczyła mnie tez miłości do kraju skąd pochodzę. Starannie uczyła mnie dwóch języków i dlatego dzisiaj znam swój ojczysty i angielski. Przemierzałam właśnie uliczki zatłoczonego Londynu, gdy nagle usłyszałam piski dziewczyn, a potem galop, który zbliżał się w moją stronę. Ujrzałam obok przejeżdżającą limuzynę, a gdy się zatrzymała i już miałam odejść w swoją stronę grupka dziewcząt można powiedzieć, że mnie stratowała. Może nie dosłownie, bo upadła mi tylko walizka i oczywiście ja, ale nie jestem pewna czy moje bębenki w uszach wytrzymają przez ich pisk. Wiedziałam, że zapewne przyjechała jakaś mega gwiazda będąca na wielkim ekranie. Niby gwiazda, a przecież to też zwykły człowiek wykonujący swój zawód - aktorstwo. Pokręciłam głową i gdy tylko droga była już wolna wstałam i pozbierałam swoje pakunki. Przyznam, że korciło mnie, żeby spojrzeć kto tam przyjechał, ale STOP! ja nie z takich. W pośpiechu ruszyłam w stronę hotelu. Byłam pewna, że na pewno jakiś tu znajdę, przecież to wielkie miasto i do tego jak widać z gwiazdami. Kiedy już miałam przejść przez ulicę usłyszałam męski głos za swoimi plecami:

-Witaj piękna zgubiłaś coś. Mnie-powiedział wysoki chłopak, który zastąpił mi drogę.

-Jeśli ktoś tu coś zgubił to ty, ale mózg-wysyczałam.

-Jaka ostra. Lubię takie.

-Skoro lubisz ostre to nie ma problemu tak za rogiem widzę jakiś sklep kup sobie paprykę chili i będziesz miał ostro-powiedziałam  zła i zauważyłam, że zmieszany chłopak odszedł.

Świetnie jestem tutaj od kilku minut, a już jakiś patafian próbuje mnie podrywać. Jeśli każdy tu jest taki to ja pasuje.

-Chyba coś zgubiłaś-usłyszałam ponownie męski głos.

-Szlak-powiedziałam po polsku i zacisnęłam dłoń w pieść. -Ile razy mam ci powtarzać, że jeśli szukasz ostrej babki to kup sobie paprykę chili idio...-urwałam widząc przed sobą przystojnego chłopaka trzymającego w ręce chustkę i jak się okazało moją.

-Może idiota, ale chciałem ci oddać twoją zgubę-powiedział.

-Nie, ja przepraszam. Nie chciałam cię tak nazwać myślałam, że to...

-Ta jasne rozumiem. Sorry, ale muszę spadać mam wywiad-powiedział i oddał mi chustkę, a następnie odwrócił się na pięcie odchodząc.

Zaraz zaraz, ale czy ja go czasami nie znam? Wygląda mi jak... Jak ten zespół się nazywał. A tak One Direction.

-To Liam-krzyknęłam nagle i momentalnie pożałowałam widząc jak chłopak zaczyna uciekać, a w pogoni za nim jego fanki.

-Przepraszam-powiedziałam pod nosem i ulotniłam się z miejsca "zbrodni" w poszukiwaniu hotelu. Dopiero około godziny 20 udało mi się coś znaleźć. Weszłam do hotelu i podeszłam do recepcji.

-Dzień dobry chciała bym wynająć pokój jednoosobowy.

-Tak już chwileczkę sprawdzę czy mamy-powiedziała kobieta szukając w komputerze informacji. Po chwili uśmiechnęła się krzywo i spojrzała na mnie z byka.

-Czy coś się stało?-zapytałam zdziwiona.

-Nie, ale nie wiem czy panią ta informacja ucieszy czy raczej zdołuje.

-Proszę powiedzieć o co chodzi.

-Nasz hotel jest drogi więc...

-Tak domyślam się. Mam pieniądze proszę się nie martwić.

-Tak, ale obok pani pokoju jest apartament i mieszka tam kilku chłopaków, bo w domu mają remont i u nich to nie jest za spokojnie. Ciągle jakieś hałasy słychać-powiedziała recepcjonistka.

-W takim razie proszę inny pokój.

-Problem w tym, że ten jest ostatni. Wszystkie są już zajęte.

-Niech będzie ten innego wyjścia nie mam-powiedziałam i przewróciłam oczami.

-Pokój 201-pokierowała mnie i ruszyłam do windy, która wjechałam na odpowiednie piętro, a następnie pomaszerowałam do pokoju. Kiedy już się w nim znalazłam sądziłam, że się zrelaksuje, jednak pomyliłam się, bo usłyszałam głośną muzykę i krzyk.

-Co do cholery-powiedziałam próbując jakoś zatkać sobie uszy, jednak nie udało mi się to. Kiedy po godzinie nadal słyszałam te piekielne hałasy nie wytrzymałam i wyszłam z pokoju idąc na przeciwko. Zapukałam do wielkiego apartamentu czekając aż z łaski swojej ktoś mi otworzy, ale chyba muzyka im wszystko zagłuszała.

-Idioci-krzyknęłam i zdenerwowana wróciłam do pokoju. Wzięłam szybki prysznic i położyłam się zasypiając około 3 w nocy, gdyż hałasy nie pozwalały mi wcześniej. Rano z łóżka wyrwało mnie walenie do drzwi. Leniwie wstałam i podeszłam otwierając je. Ujrzałam...

_____________________________________________________

A co ujrzała? Słodka tajemnica ;* < 33

Pierwszy rozdział jest. Jak wam się podoba?

CZEKAM NA WASZE KOMENTARZE < 3 ♥