Rozdział 2.

Kiedy po otworzeniu drzwi ujrzałam piątkę przystojnych i zwyczajnych ... ? Nie nie są zwyczajni przecież to było One Direction. Ujrzawszy Liam'a otwarłam usta ze zdziwienia i wpatrywałam się jak głupia wyglądając zapewne bardzo śmiesznie. Z takowego zamyślenia wyrwało mnie szturchnięcie. Zamrugałam nerwowo powiekami i każdego zmierzyłam wzrokiem od góry do dołu.

-W czymś mogę pomóc?-powiedziałam całkiem obojętnie i skrzyżowałam dłonie na piersiach.

-Chcieliśmy przeprosić-odezwał się jeden z nich. Był to szczupły blondynek trzymający w dłoni paczkę żelek. Tak poznaje go to był Niall.

-Przeprosić?-zapytałam unosząc jedną brew do góry. -A za co wy chcecie mnie chłopcy przeprosić.

-Za te hałasy wiesz w nocy mój Harold jest troszkę niewyżyty-usłyszałam szept do ucha chłopaka, który miał bluzkę w paski. Zaśmiałam się, jednak po chwili usłyszałam pisk pasiastego, którego gonił chyba tak zwany Harold.

-Nic nie szkodzi. Prawie nic nie słyszałam, bo byłam zmęczona-skłamałam, ale tylko do tej pierwszej rzeczy. Druga niestety była prawdziwa.

-Ale na pewno?-zapytał przystojny, szczupły chłopak w bluzie bejsbolowej. Po chwili dotknął mojego policzka.

-Chyba się zagalopowałeś. Weź tę dłoń-powiedziałam i odsunęłam się marszcząc brwi.

-Ostra-dodał ponownie szczerząc się jak pajac.

-Ostra to...-nie dane było mi dokończyć, bo oczywiście Liam mi przerwał.

-Ostra to jest papryczka chili, którą kupisz sobie w sklepie.

Ni nie jeszcze cytuje moje słowa. Przypominając sobie ostatnie zdarzenie poczułam jak moje policzki zaczynają mnie piec.

-Nie chcę być niegrzeczna, ale...

-Tak wiem powinniśmy się przedstawić-powiedział blondynek. -Ja jestem Niall..-nie dokończył, bo przerwał mu pasiasty, który własnie cały zdyszany wrócił do nas uwieszając się na ramionach bejsbolisty i Niall'a.

-Ja jestem Louis dla przyjaciół Louis. Ten, który chciał mnie zgwałcić to Harry. Obok mnie stoi zacny Zayn Malik, a ten o tu w rogu to Liaś-powiedział i zaśmiał się spoglądając na mnie. Przez dłuższą chwilę milczałam nie wiedząc czy się śmiać czy płakać. Chyba te dwie opcje były by dobre, bo w końcu można płakać ze śmiechu.

-A ty jak masz na imię?-zapytał Payne.

-Ja ... Victoria. A teraz naprawdę nie chcę być niegrzeczna, ale chciała bym się jeszcze położyć. Jestem zmęczona. Cześć chłopaki-powiedziałam i pomachałam im, a następnie zamknęłam im drzwi przed nosem i wróciłam do łóżka. Oczywiście zmęczenie było wymówką. Nie umiałam dłużej wytrzymać, bo ciągle czułam na sobie wzrok Liam'a, a gdy tylko na niego spojrzałam posyłał mi jeden z tych swoich słodkich uśmiechów. Przykro mi, ale one na mnie nie działają. Victoria Natalie Brown nie zamierza się zakochać. Zbyt dużo krzywdy wywołał u mnie mój były. To przez niego straciłam zaufanie do wszystkich innych facetów. Nie zamierzam ponownie tego przechodzić. Odsunęłam od siebie przykre wspomnienia i wstałam wchodząc do łazienki. Wzięłam szybki prysznic,a potem ubrałam na siebie coś wygodnego czyli jak zwykle czarne rurki i jasną luźną bluzkę. Do tego moje ulubione niskie conversy. Zrobiłam perfekcyjny lecz delikatny makijaż i spięłam włosy w koka, który był w nieładzie. Słysząc burczenie w brzuchu zaśmiałam się sama z siebie. Ten odgłos brzmiał jak godzilla. Pokręciłam głową i zabierając swoją torbę wyszłam po cichu z pokoju, by grupka tych mend mnie nie zobaczyła. Przecież miałam spać, niezłe kity. Zeszłam do hotelowej restauracji i zajęłam miejsce w kącie sali biorąc do ręki menu.

-To na co masz dzisiaj ochotę Victorio?-zapytałam sama siebie i zastukałam palcami o stół.

-Może ma pani ochotę na świeżo wypiekane rogaliki i gorącą czekoladę ? - usłyszałam przyjemny głos młodego mężczyzny. Brzmiał on mi tak znajomo, ale nie...już mi się miesza w głowie. Uniosłam twarz zza karty i posłałam nieznajomemu uśmiech.

-Jeśli sądzi pan, że jest to pyszne to poproszę.

-Jest wyśmienite-powiedział i spisał moje zamówienie na karteczce. -Niedługo pani podam-powiedział i zniknął z moich oczu za drzwiami kuchni.

-Całkiem mila obsługa-pomyślałam i spojrzałam w bok przez okno. Zauważyłam zakapturzoną postać przyglądająca się komuś. Rozejrzałam się po sali i otworzyłam oczy szerzej. To niemożliwe, ale kto to jest? Ktoś mi się przygląda? Chyba tak, bo przecież oprócz mnie w restauracji nikogo nie było. Ponownie wyjrzałam przez okno, ale owa tajemnicza postać zniknęła z mojego punktu widzenia. Wzdrygnęłam się kiedy poczułam na ramieniu czyjaś silną dłoń. Odsunęłam się momentalnie i zamarłam.

-Wszystko dobrze?

-Tak, tak ja tylko..tylko się zamyśliłam. O widzę, że moje zamówienie już jest-powiedziałam i spojrzałam na stół.

-Poproszę pana o...

-Jestem Matt-przedstawił się kelner.

-Victoria. W takim razie poproszę cię o rachunek-powiedziałam zanurzyłam koniuszek rogalika w czekoladzie i ugryzłam ponownie zostając sama. Po kilku minutach kiedy już zjadłam i otrzymałam rachunek zapłaciłam. Dopiero teraz ujrzałam, że na serwetce widnieje jakiś numer z dopiskiem.

"Gdybyś chciała pogadać dzwoń .xx

Matt "

Tak miło z jego strony, ale szczerze mówiąc nie prosiłam o to. Cóż numer zawsze może się przydać do czegoś. Uśmiechnęłam się i wyciągnęłam telefon. Zaczęłam naciskać kolejno guziki, by wpisać numer, a gdy już zapisałam i miałam chować telefon wpadłam na kogoś i wylądowałam na ziemi.

-Nie widzisz jak chodzi ... -urwałam przyglądając się zaskoczona osobie, na którą wpadłam.

-To znaczy ja..ja ja prze..praszam-mówiłam jąkając się ze zdenerwowana.

_______________________________________________________________________

Jak myślicie na kogo ta Victoria wpadła? ♥

Dowiecie się w następnym rozdziale < 3

Wiem pewnie bezsensu, bo nic się nie dzieje, ale do akcji potrzeba trochę czasu ;)

CZYTASZ? = KOMENTUJESZ .xx