Rozdział 7.

Kiedy się ocknęłam byłam sama w pokoju. Leżałam na ziemi w tym miejscu, w którym przed chwilą stałam. Ciągle miałam przed oczami treść wiadomości.

Drżącą ręką ujęłam telefon i uniosłam go wyżej zatrzymując go przed oczyma w sporej odległości. Przełknęłam ślinę i ponownie zaczęłam czytać treść wiadomości.

*********: Witaj. Cieszę się, że w końcu na mnie wpadłaś.

Pamiętaj zawsze jestem o krok od ciebie.

Prędzej czy później znajdę cię Victorio Natalie Brown.

Ja: Kim jesteś? Czego ode mnie chcesz?!

Wystukałam dwa zdania na ekranie dotykowym telefonu i odłożyłam go płacząc. Próbowałam wymyślić kto to może być, jednak nie udawało mi się. Miałam pustkę w głowie. Przecież nikogo tu nie mam. W Polsce nikt nie wie, gdzie jestem. Kto to jest. Przetarłam twarz dłońmi i gdy usłyszałam dźwięk przychodzącej wiadomości odskoczyłam momentalnie od niego i wpadłam na drzwi z wielkim hukiem. Po chwili usłyszałam pukanie i zmartwiony głos Louis'a.

-Mała wszystko dobrze?-przez moment nie wiedziałam co mam odpowiedzieć. Nie mogłam powiedzieć prawdy,ale tez nie powinnam ich okłamywać, w końcu tyle dla mnie zrobili. Może powinnam powiedzieć im prawdę...ale wtedy mogą mieć przeze mnie kłopoty i to wielkie. Wzięłam głęboki oddech i jak najspokojniejszym głosem odpowiedziałam.

-Tak wszystko dobrze. Nie martw się.

-Co zrobiło taki huk?

-Ja się tylko przewróciłam i uderzyłam w drzwi. Nic takiego.

-Victoria się przewróciła?-dodał kolejny głos, który należał do Liam'a.

-Tak, ale nic mi nie jest. Ja już idę spać kochanie-powiedziałam i podeszłam do łóżka podnosząc telefon i odbierając wiadomość przestraszona.

*********: Wkrótce się przekonasz złotko.

Ja: Daj mi spokój!

Odpisałam i położyłam się do łóżka okrywając kołdrą po samą szyję. Przez połowę nocy rozmyślałam o wszystkim. Nie potrafiłam o tym zapomnieć, bałam się, że coś może się stać mi, albo co najgorsze chłopakom. Zasnęłam około 3 w nocy, dlatego rano byłam niewyspana. Nie umiałam nawet oczu porządnie otworzyć, bo po chwili ponownie same mi się zamykały. W końcu po wielu próbach wstałam leniwie z ogromnego łóżka i pognałam do łazienki wykonując poranna toaletę. Potem tylko się ubrałam, uczesałam i założyłam swoje mięciutkie papcie w króliczki schodząc na dół. Ujrzałam w salonie całą grupkę chłopców szczerzących się do telewizora, tylko Liam był jakiś przybity, ale domyślałam się dlaczego. Przecież w końcu wczoraj mi wszystko wygarnął prosto w oczy.

Nie spodziewałam się tego po nim, a niemal można powiedzieć, że zawiodłam się na nim, ale cóż przecież nie znam ich długo, ale zamiast na mnie krzyczeć mógł normalnie porozmawiać, a nie osądzać mnie. Co jak co, ale to naprawdę bolało. Zadał mi potężny cios. Nie wiem nawet czy mam teraz z którymś chłopakiem gadać, bo znowu z czymś wyskoczy. Weszłam do kuchni i usiadłam na krzesełku przed stosikiem kolorowych kanapeczek. Przyznam, że wyglądały bardzo, bardzo smakowicie. Pochwyciłam jedną i podeszłam do lodówki wyciągając szklankę soku pomarańczowego, a potem uzupełniłam nim szklankę zasiadając ponownie na miejscu i konsumując pyszne kanapeczki. A właśnie ciekawe kto je przyrządził. Biorąc kolejną ujrzałam na niej napis z Ketchupu "przepraszam". Pewnie, że to miłe, ale taka zwykła kanapka tego nie załatwi. Liam się postarał już bym tak szybko mu nie wybaczyła. Po chwili usłyszałam za sobą chrząknięcie i odwróciłam się do tyły mając pełna buzie kanapki. Stał tam Zayn uśmiechając się zadziornie.

-Smakują ci moje kanapki? A ta jedna, jedyna wyjątkowa też?-kiedy to usłyszałam niemal się udusiłam. Gdyby nie Zayn i jego klepnięcie w plecy pewnie leżała bym już sina na podłodze. Ale wtopa, ja myślałam, że to Liamowi zrobiło się głupio, a to jego kumplowi, ale zaraz, zaraz. Za co on mnie przeprasza.

-Ale o czym ty mówisz? Za co przepraszasz?-zapytałam zdziwiona popijając sok.

-Za to zachowanie w hotelu. Myślałem, że jesteś zła. I za moje zachowanie po wyjściu z hotelu, że cię tak poganiałem...

-Może nie wracajmy do tego. Jest wszystko dobrze-powiedziałam i przytuliłam się wraz z mulatem kiedy to do kuchni wszedł Liam. I znowu przyuważył nas na gorącym uczynku. dlaczego ja mam takiego pecha.

-Chyba przeszkadzam-powiedział Daddy mijając nas.

-Nie no co ty. On własnie wychodził-wskazałam na Malika spoglądając na niego niezadowolona. Jestem pewna, że gdyby wzrok umiał zabijać już by to zrobił.

-Przerwałeś nam w pocałunku-powiedział Zayn. -Nie no żartowałem. Musiałem ją przeprosić za moje zachowanie i tyle-poklepał Liama po ramieniu i wyszedł. Zostałam z nim teraz sam na sam i nie wiem co mam powiedzieć. Dziwne. w głowie mam tyle wersji rozmowy i tylko którą wybrać?

-Jak się czujesz?-zapytał w końcu. Spojrzałam na niego nieco zdziwiona.

-Mówiłaś, że wczoraj się uderzyłaś.

-A to..to to nic-zaczęłam się jąkać. -Żyję-zaśmiałam się nerwowo. Usłyszałam tylko z jego strony westchnięcie,a potem usiadł obok mnie i chwycił mnie za rękę.

-Dlaczego kłamiesz? Przepraszam za wczoraj. Nie chciałem tego powiedzieć poniosło mnie.

-Sporo cie poniosło-dodałam i spuściłam wzrok przyglądając się jakże pięknej podłodze w kuchni.

-Płakałaś słyszałem-powiedział.

-To nieprawda. Liam nie dodawaj sobie.

-Może i nie przeze mnie, ale słyszałem, że kiedy otrzymałaś wiadomość to zaczęłaś płakać. A w ogóle na drugi raz nie czytaj głośno wiadomości.

-Ale ... To nie tak.

-Kto cię straszy. Powiedz mi proszę. Pomogę ci. Nie dam cię skrzywdzić-po słowach chłopaka wtuliłam się w jego tors i rozpłakałam się. Nie mogłam uwierzyć, że jeszcze przed chwilą byłam twarda, a teraz bezbronna jak dziecko. Poczułam jego palce na moim podbródku i lekko go unosząc. Spojrzałam na niego swoimi czekoladowymi tęczówkami i wzięłam głęboki oddech. Po chwili nasze usta złączyły się w namiętnym pocałunku.

_________________________________________________________________________________

I jak wam się podoba?

O ile w ogóle się.

Dalsze losy w następnym rozdziale < 3 ♥